Susturamadığından korkar insan

Sus!

Konuşursan ölürsün……
Susma!
Zulme karşı dur…
Biterse de bitsin bu hayasızca akın…

Hep susturabildiklerine zulmeder insanoğlu. Konuşamayacaklara, anlatamayacaklara.

Hayvanlara mesela en çok. Çocuklara, yaşlılara, kadınlara, engellilere.
Savaş esnasında ise herkese….
Nasılsa her şey mübah…

Yaptığının yanlışlığından utanmaz da insan, duyulacağından utanır en çok.
Alay edileceğinden, aşağılanacağından, yargılanacağından korkar.
Kendisi ediyordur ya çok zaman. Ya da dedikodulara şahit oluyordur.

Ya bu kez kendisi olursa yerden yere vurulan o aşağılık kişi!

Aile içinde yaşanan ailede kalır.
En utanılan ensest vakasıdır, o dahi zinhar çıkmaz dışarı.
Şiddet, taciz en basitidir, hemen ört bas edilir.
Kocadır, babadır ne yapsa yeridir.

Öyle görülmüş, öyle öğrenilmiştir ne de olsa.
Konuşmak ayıptır….

Bunu bilen reis de elinden geleni ardına komaz. Eziyette sınır tanımaz.
Nasılsa dışarıda itibarı yerindedir.
Evdeki evdedir…

Evin dışındaki ise tehlikedir.

Tecavüz ya da gasp ettiği kişi gidip polise şikayet edebilir. Ama etmemelidir!
O cinayetler hep bu yüzdendir.
Öldürürken düşünmez ki yaptığının üzerine şimdi bir de cinayet eklenmiştir.

Engelli ya da hayvan ‘imdat‘ diyemez. Bak işte onlar caziptir!
Canları yanarsa da yansın, değil mi?… Senin canın zevkten zevke(!) koştuktan sonra….

****
Bilmez misin ki susturulanların gözyaşları hep içine akar.
Sessiz çığlıkların yoldaşlığında nahak yere akan her yaş gün gelir akıtanın boynuna ateşten zincir takar…
Konuşmasa da düşünür insan…
Düşünür, düşünür, düşünür…
Susar, susar, düşünür….
Konuşamasa da birikir hayvan.
Birikir, birikir, birikir.
Susar, susar birikir…
Sonra,
Sonrası bazen ebedî suskunluk,
Bazense en beklenmedik anda patlayan bir volkan..
Ki yıllardır için için kaynayan….
Sonuçta kalan;
Aldığın üç kuruşluk zevk yanına,
Yüklendiğin tüm günahlar boynuna….