Ölerek kazanıldı bu zafer!

Şimdiki gibi postal dahi bağlamadan biten değil, yıllar ve yıllar süren bir askerlik düşünün. Savaş üzerine savaş. Cephe üzerine cephe. Koskoca imparatorluğun uçsuz bucaksız ellerinde ordan oraya savrulan sayısız asker.
Kimi döndü evine barkına yıllar sonra, kimi kayıplara karıştı.
Nice türküler yakıldı gelişlerine. Nice ağıtlar gelmeyişlerine.
Soyları kurudu, kökleri kalmadı.
Savaşın zaferi kaç kişi öldürdüğünle ölçülür ya hani, bazen de ölerek kazanılır zafer.
Destan yazılan dağlarda üstüste yığılmış paramparça bedenlerle. Ölmeden toprağa girenlerle. Ölüm emrine kayıtsız şartsız boyun eğenlerle. Savaşmaya ara verdiğinde düşmanınla sohbet edenlerle.
Üstelik aç, üstelik susuz, sabunsuz, çarıksız, potinsiz, yalın ayak…
Açılan top ateşine kolunu bacağını siper ederek.
Mermisi bittiğinde süngü takarak, göğüs göğüse çarpışarak.
Yanında çarpışan arkadaşının ölümünü yaşayarak, bir lâhza sonra da kendi ölümünü diğerlerine yaşatarak.
Kanıksanmış bir ölüm. Kanıksanmış bir savaş.
Hiç bitmeyecekmiş gibi gelen. Dünyadaki insanlar tarafından belki de hiç bilinmeyen.
Lâkin bizim için;
Vazgeçilmeyen. Geçilemeyen. Geçirtilmeyen…
Dağlara taşlara “Çanakkale Geçilmez” yazılıp yedi cihana belletilen…
Geldikleri gibi giderler deyip, geldiklerine bin pişman geri gönderilen…
1915, Çanakkale, Gelibolu, Mustafa Kemal, Seyit Onbaşı ve her biri bir efsane olan yüzbinlerce şehidin can vermesiyle bugün üzerinde yaşadığımız ama kıymetini ne kadar bildiğimizi bilmediğimiz cennet bir memleket.
****
Bugün yine olsa, yine yaparız aynısını. Topyekûn kalkarız ayağa.
Bu vatan için ne mezhep dinleriz, ne ırk, ne dil, ne din…
Vatan’da birleşiriz bir anda…
Kurtuluş ölmekteyse eğer, and olsun ki ölürüz yine seve seve.
O yüzdendir ki çıkamıyorlar karşımıza.
O yüzdendir ki dolanıyorlar arkadan arkadan.
O yüzdendir ki içimize sızıp kırdırıyorlar bizi birbirimize.
Neredeyse 100 yıl geçti üzerinden.
Unutma!
Uyumadı düşman.
Kahpece ve sinsice bekliyor yine kapımızda…