Evet efendim!

Bizim milletimiz sevmez böyle şeyleri aslında.
İnadına inadına dik gitmeyi sever.
“Ben senin emir erin değilim” deyiverir ettiğin iki-üç ricanın ardından.
Hâttâ yaralı parmağa bile işemez çok zaman.
İnanıp güvenmez çünkü kolay kolay.
Ama bir de inandı mı, ölmeyi emredersin, ölür…
Yeter ki inansın.
Yeter ki güvensin.
İnandığı her ne ise arkasından gider gözü kapalı.
Sormaz sorgulamaz.
Sesine ses, nefesine nefes bulmuştur nihayetinde.
Kendi diyemediklerini diyen, kendi düşünemediklerini düşünen, kendi diklenemediklerini diklenen.

Navigasyon aletine bile diklenir oysa kendi çapında.
Apartman yöneticisine diklenir.
Lokantada hesabı getiren garsona diklenir.
Trafikte yolunda gidenlere ayrı, yoluna çıkanlara ayrı diklenir.
Banka kuyruğunda kuyruktakilere diklenir.
Doğru düzgün çalışmayan uzaktan kumandaya diklenir.
Kendisine iyi haber getirmeyen postacıya diklenir.
Kendisine para vermeyen ATM’ye diklenir.
Kendisine yol vermeyen turnikeye diklenir.
Telefonda tartıştığı kişiye kızınca telefona diklenir.
Araçta mecburen taktığı kemere diklenir.
Ölümüne sigara içerek doğaya diklenir.
Kendisi üzerinde tahakküm kurup kendisini sınırlayan her ne varsa hepsine diklenir kısacası.
İçindeki aykırı ruh diklenmezse ezik hissettirir ona kendisini, yenik hissettirir, aşağılanmış hissettirir.
Kendi ulaşamayacağı diklenmelere diklenebilenlere de işte o yüzden teşnedir.

“Bükemediği bileği öpmek” de denebilir buna, “Kendinden deliyi görünce değneğini saklamak” da…

Aklıselim bir diklenme insanın kendisine olan saygısındandır aslında.
İnsan olmaya, insanca yaşamaya olan arzusundandır.
“EVET ben bunu istiyorum” da diyebilmelidir kendi aklıyla, “HAYIR ben bunu istemiyorum” da diyebilmelidir aynı kararlılıkla.
Lakin neye “evet”, neye “hayır” dediğini iyi bilmelidir.

Sırf aykırılık olsun diye edilen diklenmeler ne kadar arızalıysa, mevzuyu enine boyuna anlamadan edilen biat da kölelikten öte değildir.
İyi bir efendi ise kendisine biat edenlerin “Evet efendim”lerindense, kendisine diklenenlerin sesine kulak verebilendir…