Bir bayram da siz buyrun!

23 Nisan’daki geleneksel koltuğa geçme atraksiyonu çocuklar bizi anlasın diye mi yapılır?
Yoksa her 23 Nisan biz çocukları anlayalım diye mi kutlanır?.

O gün koltuğa geçen çocuğun ‘bir günlük beylik beyliktir’ deyip verdiği emirler kayda geçer mi, yerine getirilir mi bilmem.

Belki de büyük olmanın ne kadar zor bir iş olduğunu anlasın da beklentilerini abartmasın diyedir o yer vermeler.

Doğru, onlar büyük olmanın ne demek olduğunu bilmiyorlar.
Lakin biz çocuk olmanın ne demek olduğunu gayet iyi biliyoruz.

Biliyoruz da, sadece kendi çocukluğumuzu biliyoruz.
Diğerlerinden bihaber herkesi kendimiz gibi zannediyoruz.

O yüzden belki de makam sahibi karar vericiler her 23 Nisan’da farklı çocukların yerlerine geçmeliler. O gün birer saatlerini o çocukların yerinde geçirmeliler.

Tornacıdan marangoza, çöp toplayıcıdan ayakkabı boyacısına, AVM’lerde gezeninden tatil günü dershaneye gidenine kadar her çeşit çocuğa ulaşmalılar.

O çocuklarla çocukların kendi alanlarında yaşamalılar.

Bakın, koltuğa emaneten oturtulan çocukların ezberletilen dilekleri ile yıllar ve yıllar geçti
Çekilen fotoğraflar birer anı olarak kaldı.
Koltuk için seçilen çocuklarla arkadaşları arasında biraz kıskançlık, biraz da gıpta yarattı.
O gün kimisi Vali oldu, kimisi Emniyet Müdürü, kimisi Komutan, kimisi Başkan.

Sonra evli evine köylü köyüne…

Keşke çocuklar birkaç saatliğine makam sahibi olacaklarına, makam sahipleri bir günlüğüne çocuk olsalar da dünyaya tepeden değil, aşağıdan bakmayı hatırlasalar.

Çocukluk hayalleri, ilk aşkları, heyecanları, şımarıklıkları ve acıları ile büyümenin sancılarını bir kez daha yaşasalar……